Pooh's Magazine editie 6/95
1 December 1995 (Dubbelnummer)

BABE - THE GALLANT PIG

een recensie door Menno Peeters

Waardering: 7.0 (max. 10.0)

Jaar: 1995
Speelduur: 89 min.
Regie: Chris Noonan
Produktie: George Miller, Doug Mitchell & Bill Miller
Script: George Miller & Chris Noonan
Boek: Dick King-Smith
Muziek: Nigel Westlake
Beelden: Andrew Lesnie
Cast: James Cromwell, Magda Szumanski, hoop dieren
Stemmen: Christine Cavanaugh, Miriam Margoyles, Danny Mann, Hugo Weaving, Roscoe Lee Brown

Vorige week POCAHONTAS, nu BABE in de Sneak Preview. Liep bij de laatste Disney-film nog een heel legertje mensen weg vlak nadat de film was begonnen, bij BABE bleef iedereen zitten. Het is een vreemde wereld.. Een aardige verklaring zou kunnen zijn dat BABE een vreemde film is. Maar ja, dat zijn de meeste filmhuisfilms ook, en daar komt toch geen varken op af. Laat ik maar eens beginnen met de recensie.

Het lieve biggetje Babe (stem van Christine Cavanaugh) komt terecht op de boerderij van Arthur Hoggett (James Cromwell) en sluit vriendschap met de diverse dieren daar. Vooral met Fly (stem van Miriam Margoyles), een schaapshond, en haar puppies, kan Babe het bijzonder goed vinden. In eerste instantie moet hij zich schikken in zijn stereotiepe rol als varken dat alleen maar eet, om met Kerstmis een smulpartij te veroorzaken. Als duidelijk wordt dat Babe meer in zijn mars heeft en bijzonder goed is in het hoeden van schapen, onstaat er een band van vriendschap tussen boer en big.

Pratende dieren zorgen zeer zelden voor een goede film. De LOOK WHO'S TALKING films waren slechts in (te) kleine doses komisch, THE INCREDIBLE JOURNEY was al een stuk gezelliger en concentreerde zich veel meer op de dieren zelf. Dat doet BABE ook, zonder daarbij de mensen echt op de achtergrond te schuiven. Vooral meneer Hoggett krijgt een heel behoorlijk karakter. Natuurlijk zijn het echter de dieren die de show stelen.

Naast Babe en de honden zijn er nog veel meer dieren die bijdragen aan de lekkere sfeer van de film. Er is een kudde schapen, met als woordvoerder de wijze Maa (stem van Hugo Weaving) waar iedereen wel in zou willen vertoeven, zo gezellig. Een eigenwijze eend staat garant voor enkele bulderende lachsalvo's als hij de taken van de haan besluit over te nemen. Een verwaande kat krijgt zijn lesje. Zo zijn er vele beesten die elk hun eigen karakter in BABE mogen laten zien, waarbij enkele giebelende muisjes de verschillende gedeelten van het verhaal aankondigen. Het geheel wordt verteld door Roscoe Lee Brown. Er is ook een Nederlandstalige versie uitgebracht.

Plotseling kom je erachter dat er iets totaal anders is bij de sprekende beesten. Er is iets dat nog nooit eerder vertoond is. Na even intensief kijken, wordt duidelijk wat er aan de hand is: de lippen bewegen daadwerkelijk zoals ze 'zouden moeten bewegen'. Hier is geen sprake van geforceerd teksten op lippen plakken, maar van technisch vernuft. Dat daardoor de dieren zelf weer iets minder realistisch overkomen, daar valt overheen te komen, omdat ze zulke leuke en interessante dingen zeggen.

Er is, zeker voor kinderen, op filmgebied niets beters te verzinnen dan een film die én zorgt voor vermaak en daarnaast nog enkele mooie, warme hints geeft over hoe met elkaar om te gaan. Veel jeugdfilms mikken enkel op entertainment, om er vervolgens toch nog een snel verzonnen boodschap in te verwerken. Dan valt het vermaak ook in het water. Zo niet bij BABE. Iedereen kan zich wel identificeren met een van de dieren, of desnoods met de boer of boerin. Dat de kids zich met BABE zullen vermaken, staat buiten kijf.

BABE is een familiefilm en dus vrijwel volledig te voorspellen. Dat doet echter weinig aan de vreugd af, want Babe ontsnapt hierdoor aan enkele gruwelijke zaken. Dat er toch nog lichte tegenslag is, in de vorm van het overlijden van een van zijn vrienden, is prima voor de warme uitstraling van de film. Als de vooroordelen over films met pratende dieren enigszins zijn weggewerkt, kan men tot de conclusie komen dat er eigenlijk bijzonder weinig mis is met BABE en zou je wensen dat dieren echt konden praten, om hun mening over deze film ook eens te horen.

© Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 22-11-95


[ Reageer nu ] [ Terug naar index ]