Pooh's Magazine editie 6/95 1 December 1995 (Dubbelnummer)

Deze tekst is met name geschikt voor mensen die nog altijd met belachelijke vooroordelen rondlopen. Kom erachter dat The Cure geen synoniem is voor depri, wereldvreemde, zich enkel met suicide bezig houdende jongelui. The Cure zit in iedereen, of men zich dat nou beseft of niet.

THE CURE - SHOW

Waardering: 10.0 (max. 10.0),
maar het zou ook 0.0 kunnen zijn; de zin van het leven is mij nog niet bekend.

Even een kleine persoonlijke historie. Pakweg tien jaar geleden, toen ik dus een jaar of 11 was, kwam ik dankzij mijn broer voor het eerst in aanraking met The Cure. 'Fire in Cairo' beschouw ik als mijn eerste contact. Als jongetje voel je nog niets van de gigantische kracht die in de nummers huist; ze klinken enkel gewoon hartstikke lekker. In 1990 beleefde ik mijn eerste popfestival. De afsluiter van Rock Werchter dat jaar was The Cure, een concert dat de rest van mijn leven zou beïnvloeden, al kan ik me eigenlijk alleen nog maar het rondje dat ik draaide tijdens 'Charlotte Sometimes' herinneren. Lachend, piekerend en voornamelijk huilend kwam ik de daarop volgende jaren door. Winter '94/'95 begon mijn leven, dankzij haar. The Cure was erbij. Rock Werchter '95, The Cure staat weer op het hoofdpodium, om mijn tranengang richting geluk nog mooier te maken.

Er zijn maar weinig CD's die het predikaat 'perfect' verdienen. Als het al mogelijk is, betreft het vrijwel altijd een live-CD, simpelweg omdat deze ongepolijste vorm van muziek meer inspeelt op menselijke emoties dan in de studio technisch volledig in orde gemaakte werkstukken. Voorwaarde is wel dat de musici in kwestie dezelfde mening toegedaan is en dat er live dus kwaliteit wordt geboden. Bij geen enkele band is dat zo sterk aanwezig als bij The Cure.

In 1992 verscheen WISH, naast DISINTEGRATION de meest imponerende studio-CD van The Cure tot nu toe. De band wordt duidelijk ouder en wijzer en laat dat goed merken ook. Het oudere werk klinkt achterhaald en simpel en lijkt op sommige momenten verdacht veel op wat beginnende Engelse bandjes als Blur nu brengen. Tijdens optredens blijken de nummers echter met de groep meegegroeid te zijn. De grootste klassieker, 'A Forest', blijft als een huis overeind staan en krijgt met gitaarpower een nieuwe dimensie. WISH bevat, naast MTV-nummers 'High' en 'Friday I'm in Love' songs die meer dan ooit het hart de ruimte geven te exloderen.

Om het gat van enkele jaren naar de volgende CD enigszins te dichten, werden PARIS en SHOW gecreëerd, opnames van optredens in respectievelijk Parijs en Auburn Hills, Michigan. PARIS wordt door insiders (een afschuwelijke term) veelal als beter beschouwd, voornamelijk luisterend naar het voor de massa minder toegankelijke 'The Figurehead', dat op deze CD in sublieme vorm wordt gebracht. Niettemin is SHOW een van de beste alternatieve manieren om een Cure-concert te beleven. Mede dankzij de tegelijkertijd uitgebrachte video van datzelfde optreden is het mogelijk midden in de nacht, twee uur lang, met Robert Smith, Simon Gallup, Perry Bamonte, Porl Thompson en Boris Williams van 'Tape' tot en met 'A Forest' je emoties de vrije loop te laten.

Depressie of pure vreugde, voor elke stemming bestaat wel een bijbehorende Cure-plaat. SHOW wisselt de verschillende gemoedstoestanden perfect af. Diverse schitterende contrasten veroorzaken een gevoel alsof je constant in een achtbaan zit en problemen er links en rechts uitvliegen. Na het in de video als clip gebrachte meesterwerk 'A Night Like This' (dat voor mij persoonlijk meer betekent dan welke ander nummer ook) en het rustige, voor iedereen herkenbare 'Trust' luidt 'Doing the Unstuck' ("Let's get happy") de vreugde in. Het middenstuk is luchtig, zelfs misschien wel iets té luchtig, maar vanaf 'From the Edge of the Deep Green Sea' laten Smith en zijn vrienden het podium weer vlammen. 'Cut', waarbij de Cure-voorman zijn snaren beroert op een manier waar Hendrix jaloers op zou zijn, leidt naar 'End', waarin de dubbel-CD zijn laatste song vindt.

De video gaat dan nog een klein half uurtje door, met de toegift, waarin ook verrassend 'Primary', zeker niet de sterkste plaat, een plaatsje vindt. 'Boys Don't Cry' en 'Why Can't I Be You' zijn slechts opwarmertjes voor het hier op fenomenale wijze gebrachte 'A Forest'. Elke keer is dit nummer weer net iets anders, maar charismatischer dan op SHOW is niet voor te stellen. Als perfecte wenk naar het publiek voegt Smith aan de reeds bestaande tekst enkele zinnetjes toe die de mensen die daarna de zaal toch echt zullen moeten verlaten, nog lang zullen bijblijven.

She said "Could you take me home tonight? There's no other way I know." "All the way you used to do."
- "Of course I'll take you home."
"This kiss could cost my life," is all you see in her eyes.

"Take my hand.. Take me home.."

©Copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 06-11-95

Tracklist SHOW:
(de nummers van beide CD's staan ook op de video)

CD 1:

1.Tape
2.Open
3.High
4.Pictures of You
5.Lullaby
6.Just Like Heaven
7.Fascination Street
8.A Night Like This
9.Trust

CD 2:

10.Doing the Unstuck
11.The Walk
12.Let's Go to Bed
13.Friday I'm in Love
14.Inbetween Days
15.From the Edge of the Deep Green Sea
16.Never Enough
17.Cut
18.End

Toegift (enkel op video):

19.To Wish Impossible Things
20.Primary
21.Boys Don't Cry
22.Why Can't I Be You?
23.A Forest