Pooh's Magazine editie 1/96
1 februari 1996

DANGEROUS MINDS

een recensie door Menno Peeters

Waardering : 6.0 (max. 10.0)

Jaar : 1995
Speelduur : 104 min.
Regie : John N. Smith
Produktie : Don Simpson, Jerry Bruckheimer
Script : Ronald Bass
Boek : "My Posse Don't Do Homework" - Louanne Johnson
Muziek : Wendy & Lisa
Beelden : Pierre Letarte
Cast : Michelle Pfeiffer, George Dzundza, Courtney B. Vance, Renoly Santiago, Wade Dominguez

Donderdag 23 November 1995 - de dag van de heropening van de grote zaal in de H-5 Theaters in Heerlen, extra feestelijk dankzij het in première gaan van POCAHONTAS. De mensen die komen voor de Sneak Preview, worden na afloop van DANGEROUS MINDS afgevoerd door de nooduitgang, omdat de foyer volstaat met drankjes en hapjes naar binnen werkende mensen. Ongetwijfeld een mooie gebeurtenis om een recensie mee te beginnen.

Louanne Johnson (Michelle Pfeiffer) gaat, ook al was dat in eerste instantie niet haar intentie, full-time als lerares werken op Palo Alto High. Reeds bij de eerste stappen in het lokaal merkt ze waarom de baan haar zo makkelijk werd aangeboden. De klas zit vol met onhandelbare en, zoals men dat dan noemt, asociale zwarte jongeren, die haar de bijnaam 'Sneeuwwitje' geven. Johnson raapt echter al haar moed bijeen en besluit op zoek te gaan naar een manier om kontakt te krijgen. Door middel van het in de les behandelen van ietwat ongebruikelijke thema's en het gebruiken van teksten van Bob Dylan, lukt dit haar wonderwel en ontstaat er een mooie band tussen lerares en leerlingen.

Het inslaan van een eigen weg, die niet geheel parallel loopt aan die van de schoolleiding, is voor een lerares natuurlijk moeilijk. Het contrast dat in DANGEROUS MINDS wordt geschilderd, is echter overdreven en wordt totaal niet uitgewerkt. Het lijkt wel alsof de directeur (Courtney B. Vance) slechts in het verhaal is verwerkt om vragen als 'Waar is het hoofd in moeilijke tijden als deze?' te voorkomen. De grootste vraag is nu echter 'Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een school zoveel kinderen met problemen in eenzelfde klas zet?'. De stupiditeit die de rector uitstraalt, is wellicht een eerste aanwijzing.

En dan zijn er nog de problemen van de leerlingen op zich. Stuk voor stuk hebben ze zich emotioneel volledig van de buitenwereld afgesloten en een stevig, stoer pantser omgehangen. Een enkele verandering in de wijze waarop de lessen worden gegeven, is reeds genoeg om rap de ijzeren blikken te doen versmelten. Vertrouwen wordt in DANGEROUS MINDS extreem snel gewonnen. Hoe fenomenaal zijn teksten ook zijn, het is lastig te geloven dat Bob Dylan dit binnen enkele dagen kan fixen.

Louanne Johnson is een sterke vrouw, die niet schrikt van enkele tegenslagen. Dat ze geen intensief liefdesleven (meer) heeft, is zeker van invloed op haar beslissing het risico, dat het wroeten in het persoonlijke leven van haar studenten met zich meebrengt, te aanvaarden. De film is gebaseerd op het boek door Johnson zelf geschreven en tipt de kracht die ze bezit enigszins te veel aan. Daarnaast is er nog een groot mysterie rond haar vertrek van de school tegen het einde van de film. Wat hier nou precies de reden van is, blijft in het ongewisse. Niettemin is de rol van Michelle Pfeiffer bewonderenswaardig. Ze kan ongetwijfeld leuke gesprekken voeren met James Belushi, die precies dezelfde rol speelde in THE PRINCIPAL.

De soundtrack bevat, zoals het een film die tieners serieus neemt betaamt, stevige muziek, met in dit geval als grootste kartrekker Coolio's megahit "Gangsta's Paradise". Nummers die te vaak gedraaid worden, aan het publiek worden opgedrongen dus, gaan regelmatig lichtelijk irriteren. Hoe pakkend de muziek ook is, "Gangsta's Paradise" wordt vaker dan eens opgevoerd. Met puur begeleidende, in veel films is dat klassieke muziek, is dit geen enkel probleem, maar met nadrukkelijk aanwezige popnummers werkt het averechts. De muzikale zaken laten regelen door Wendy & Lisa is dan ook niet de meest perfecte keuze, al moet gezegd worden dat de dames zelf live verrassend uit de hoek kunnen komen (dit verwijst overigens niet naar de film, daar zijn ze niet in te zien).

Met het gegeven kunnen hele goede dingen worden gedaan, maar DANGEROUS MINDS haalt bij lange na niet alles uit de kast. De richting is juist, maar er is iets te snel gekozen voor een afslag naar een soepeltjes verlopend verhaal, waardoor bijvoorbeeld de vriendschap die Louanne ontwikkelt met 'lastigste leerling van de klas' Emilio (een goede rol van Wade Dominguez) te eenvoudig tot stand komt. Het is een vriendschap die, met wat meer horten en stoten, heel eenvoudig voor bijzonder mooie zaken had kunnen zorgen.

©copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 28-11-95


[ Reageer nu ] [ Terug naar index ]