Pooh's Magazine editie 1/96 1 februari 1996

THE MANGLER

Waardering: 0.5 (max. 10.0)

Terwijl ik THE MANGLER aan het bekijken was, rolden uit mijn fax de uitslagen van de Oscaruitreiking van volgend jaar. Die hebben uiteraard nu even voorrang. Hier volgt de speech van Anant Singh, producent van de grote winnaar tijdens de uitreiking van de Academy Awards in 1996:

"Ik ben sprakeloos. Ik wist dat ik met THE MANGLER een ijzersterk produkt in handen had, maar dat deze toch intellectueel op een hoog peil staande film zo veel begrip zou krijgen, had ik nooit verwacht. Ik wil de volgende mensen graag bedanken:

• Tobe Hooper, Stephen Brooks en Peter Welbeck voor hun script, gebaseerd op een kort verhaal van Stephen King. De finesse waarmee een op zoek naar maagdenbloed zijnde pers- en vouwmachine in beeld wordt gebracht, is onovertroffen. Het verhaal laat veel ruimte over voor baanbrekende special effects. Met een zelfs nog na de bloedstollende finale tot leven komende machine (een briljant fake einde, waardoor de film gelukkig nog tien minuten langer duurt), die de hoofdrolspelers achtervolgt in een nooit eerder ter sprake gekomen gangenstelsel, zal JURASSIC PARK snel in de geschiedenisboeken verdwijnen.
  
• Vera Blacker, Mrs. Frawley, die zich op bewonderenswaardige wijze als eerste slachtoffer door de machine weet te persen. Met name de bloederige massa die nog van haar over is aan het eind van het proces, vergt bijzonder veel van haar acteercapaciteiten.
  
• Vanessa Pike. De sprankelende vertolking van de maagd naar wie de machine op zoek is, gecombineerd met het script, zorgt voor een extreem sterke karakterontwikkeling. Onze moedige heldin hield van Mrs. Frawley, maar zet de gruwelijkheden gruwelijk snel opzij om uiteindelijk getuige te zijn van een duiveluitdrijving op een machine, waar Max Von Sydow (THE EXORCIST) jaloers op mag zijn.
  
• Robert Englund, de topakteur die naast Freddy in A NIGHTMARE ON ELM STREET nog meer pijlen op zijn boog en piepende spalken aan zijn benen heeft. De make-up verdient ook veel respect. De spanning wordt ondraaglijk als Englund zijn zonnebril afzet en met zijn verminkte oog knipoogt. Brrr!
  
• Ted Levine. Zeer indrukwekkend is de manier waarop hij als politieman, nadat hij tegen zijn vriend vertelt 'dat hij maar naar bed gaat', toch nog minstens vier keer heen en weer rijdt naar de wasserij. Levine overtreft hiermee zelfs zijn rol als Buffalo Bill in THE SILENCE OF THE LAMBS, waarin één van de grootste missers was dat het niet constant pikdonker was.
  
• Barrington Pheloung en Amnon Salomon, voor respectievelijk een aangrijpende soundtrack en grootse beelden. THE MANGLER heeft er zelfs voor gezorgd dat mijn nog maagd zijnde dochter zich echt niet meer in de buurt van onze wasmachine durft te vertonen. Dat is natuurlijk knap onhandig, omdat ik mijn onderbroeken echt niet zelf ga wassen, maar het toont wel de essentie van dit meesterwerk aan. Mensen bang maken is niet moeilijk, het artistiek verantwoord te doen, dat is de kunst. Ik wil trouwens mijn waardering uiten voor de opzwepende vechtscènes tijdens de ontknoping. Deze zijn zó intens dat alle aanwezige personen één voor één bijna in de machine terecht komen. Oh ja, het slechte overwint het goede, dat is ook origineel natuurlijk. En de pers, de film is natuurlijk ook een aanval op de pers. En.. eh.. ehm.. Ik weet gewoon niet meer wat te zeggen, er valt zoveel goeds over deze film te vertellen! Bedankt allemaal! Bedankt, mijn dierbare familie!"
  

"Regisseur Tobe Hooper en ik zijn trots dat we met THE MANGLER een bijdrage hebben mogen leveren aan het overbrengen van het broodnodige inzicht in de wereldproblematiek en zijn daarom ook bijzonder blij aan te kondigen dat een deel van de opbrengsten zal gaan naar een project dat het opzetten van wasserettes in de derde wereld stimuleert. Ik dank u allen. Bedankt vanuit het diepst van mijn hart. Bedankt! Bedankt!"

©copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 04-12-95