Pooh's Magazine editie 2/96 1 maart 1996

Ik herinner me nog, dat een van onze katten in Abbenbroek tijdens kerst de kalkoen van de buren had verorberd. Pa Neet had zijn kans waargenomen, toen de buurman de gebraden kalkoen had buitengezet om af te koelen.

Enige tijd geleden deed hij iets soortgelijks. Hij resideerde inmiddels bij mijn broer Peter, omdat ons oude huis in Abbenbroek verkocht was. Ik kwam met Peter & zijn vrouw terug van een uitstapje, toen we Pa Neet (alias Harry Dalton) de laatste restjes zagen afkluiven van wat ons avondmaal had moeten worden. De in een metalen schaal beschermde (ongebraden) kip had hij van de tafel af weten te werken en toen was hij begonnen aan zijn avondmaal. Hij voelde zich al weer de heer des huizes. Hij moet ongeveer 17 jaar geweest zijn, maar hij was tot het laatst nog zo kwiek als wat.

Het is toch wel uniek, dat een polderkat zich weet aan te passen aan een nieuwe omgeving. Zeker met zijn leeftijd! En wat een autoriteit was hij! Binnen no time was hij opnieuw "the Boss" in zijn nieuwe omgeving. Hij was super-vriendelijk voor mensen en liet zich alles welgevallen. Bovendien mauwde hij terug, dus kon je redelijke dialogen met hem voeren. Soms leek het net een mens, en hij was zeker zo pienter. Maar ik had medelijden met de andere katten van Heenvliet. Zij hadden geen leven! De enige kat die hij accepteerde, toen we nog in Abbenbroek woonden, was vreemd genoeg een andere kater, genaamd De Neet. Dit was zijn zoontje, dus er moet toch nog zoiets zijn als een familieband, want katers accepteren elkaar doorgaans niet.

Nu is het niet zo, dat ze altijd met elkaar overweg konden. Bij tijd en wijle zag je ineens twee schichten pijlsnel door onze tuin spurten. De Neet, kleiner van stuk en met een spits toelopend kopje gelijkend op een lyncks, wist altijd in de bosjes te ontsnappen. Pa Neet moest ongetwijfeld op deze momenten zijn ouderlijke gezag laten gelden. De Neet was immers zo brutaal als de beulen. Hij was half wild en durfde aanvankelijk niet binnen. Later wel. Pa Neet sliep bij mij op de kamer, op zijn Perzische kussen en naast zijn verwarmingsplaat. Als hij op patrouille was geweest, mauwde hij mij, zittend voor mijn raam, steevast om 1 uur 's nachts wakker. Net zolang tot ik het raam voor hem had geopend. De kleine Neet sliep doorgaans buiten; hij had immers een bontjas om jaloers op te worden; alleen op extreem koude dagen verhief ook hij 's nachts zijn stem. Heel zeldzaam voor deze kleine superjager. Hij mauwde praktisch nooit. Maar zoals gezegd, zo rond -7 vond hij het toch ook te bar. Ook zittend voor mijn raam met een ielere, veel minder autoritaire stem, maar even dringend en volhardend als zijn vader, verzocht hij mij opvang. Welke ik uiteraard verleende, om nog enigszins aan slapen toe te komen. Deze momenten waren op zich ook uniek, omdat ze elkaar doorgaans wel duldden, maar niet op de vierkante meter. Pa Neet verleende echter onder deze bijzondere omstandigheden zijn gratie en gebroederlijk sliepen zij in deze barre nachten op het kussen en naast de verwarmingsplaat.

's Ochtends om zes uur werd zoonlief echter het huis uitgeschopt door Pa Neet, die het welletjes vond. En ik, de nederige dienaar van Pa Neet, opende slaperig het raam om een escalatie te voorkomen. Als dank voor bewezen diensten kwam de kleine Neet, een uitstekend jager, enige uren later met een meestal nog levende prooi (meestal een veldmuisje of een mol) aan de deur. Ook bij deze gelegenheid verhief hij zijn stem, zoals gezegd een zeldzaamheid. Alsof hij wilde zeggen: "Kijk eens wat ik gevangen heb!". Na de prooi enige tijd bespeeld (lees doodgemarteld) te hebben, kraakte hij het hoofdje en at hem geheel op.

Pa Neet at geen prooien, hij wenste alleen de kant en klare maaltijden. Als je wat ouder word, doe je het immers rustig aan. En owee als het eten niet naar zijn zin was! Dan schold hij je minuten lang uit en verliet intens beledigd zijn residentie. Goed personeel is tegenwoordig moeilijk te krijgen, moet hij gedacht hebben. De 7 levens van een kat gaan niet altijd over rozen.