Pooh's Magazine editie 2/96 1 maart 1996

KIDS

Waardering: 9.5 (max. 10.0)

Jaar : 1995
Speelduur : 95 min.
Regie : Larry Clark
Produktie : Cary Woods
Script : Harmony Korine
Muziek : Louis Barlow
Beelden : Eric Alan Edwards
Cast : Leo Fitzpatrick, Justin Pierce, Chloe Sevigny, Rosario Dawson, Yakira Peguero

"Wat een waardeloze film." Direct nadat de persoon die achter me zat dit heeft uitgesproken, springt er in mijn oog een traan van verdriet. Hoe is het toch mogelijk dat er mensen zijn die helemaal niets weten van pijn, gebrek aan liefde en uitzichtloosheid en die KIDS vast en zeker enkel en alleen bezoeken omdat de plaatjes er cool uitzagen, of omdat ze hadden gehoord dat er sex in voorkomt. Ik leg mijn hoofd op de schouder van mijn vriendin en voel me intens gelukkig met mezelf.

Een tongzoen. Vol passie, zo lijkt het. Telly (Leo Fitzpatrick), zelf nog een jonge tiener, is er echter alleen maar op uit zijn nog maar net de tienerjaren verkennende partner te ontmaagden. Na deze voor hem uiterst bevredigende daad laat hij zijn vingers ruiken aan en praat hij met zijn beste vriend, Casper (Justin Pierce). Het gesprek gaat over sex en dan met name over de steeds jonger wordende slachtoffers van Telly. Drank, drugs, het met een skateboard de kop van een neger inslaan en de onbedwingbare drang van Telly naar bed te gaan met het zusje van een vriend zullen het uiterlijk vormen van de komende dag voor de twee jongens. Diezelfde dag is Jennie (Chloe Sevigny) onderweg naar Telly om hem te vertellen dat ze HIV-positief is en dat hij de enige is met wie ze ooit heeft gevreeën.

Larry Clark observeerde tieners in New York, sprak met ze en probeerde zodoende hun gevoelens te begrijpen. Hij liet de 19 jaar oude Harmony Korine het script schrijven en liet tot dan toe anonieme jongeren hoofdrollen spelen in zijn regiedebuut, de meest opzienbarende film sinds NATURAL BORN KILLERS. Knulletjes die niet ouder lijken dan tien roken wiet totdat ze hartstikke stoned naast elkaar op de bank zitten, Casper die demonstreert hoe je een met bloed doordrenkte tampon leeg kunt zuigen. Beide scènes zijn voorbeelden van oorzaken van de gigantische val van de media over de regisseur heen. Over het waarheidsgehalte van KIDS zal ík me niet uitlaten; ik ken "die wereld" niet. Mocht Clark echter hebben afgeweken van de realiteit, dan heeft hij een verdomd fenomenaal gevoel voor hyperbolen.

Het drama is verrassend ver te zoeken, met name in het eerste deel van de film. Net op het moment dat de ellenlange conversaties over sex waarmee geopend wordt, het begin lijken te zijn van saai jongerengezeur, zwenkt de camera naar Chloe Sevigny en Rosario Dawson (Ruby, een met vrijwel alles en iedereen neukend 17-jarig meisje) in de kliniek. De ogen van Sevigny's karakter Jennie vallen naarmate de dag vordert steeds verder dicht en staan symbool voor haar op een dood spoor eindigende leven. Pas bij het ochtendgloren realiseert Casper zich als eerste van de groep post-feestenden dat ook zijn ogen ongemakkelijk zwaar zijn.

De qua uiterlijk aan de voorman van Faith No More, Mike Patton, doen denkende Justin Pierce is wellicht de meest overtuigende factor in de hele film. Na een zwevende nacht, waarin het enige geluid in een met stoned zijnde tieners bezaaide kamer het uit de badkamer klinkende "Casper the Friendly Ghost" was, is "Wat is er in godsnaam gebeurd?" het enige dat de gelijknamige jongen kan uitbrengen. Datzelfde heeft Pierce ongetwijfeld gedacht toen zijn laatste scène op de band stond. Jezelf bloot geven, letterlijk en figuurlijk, dat is wat goed acteren tot een interessant doch extreem ingewikkeld beroep maakt.

Jezelf bloot geven, dat is tevens wat ervoor zorgt dat goed recenseren boeiend doch moeilijk is. Een film die de recensent stimuleert en misschien zelfs dwingt over zijn eigen persoon te schrijven, heeft iets zeer bewonderenswaardig bereikt.

Sommige dingen doen er totaal niet toe. Het maakt voor het draaien van de wereld geen ene fuck uit wat een individu zoal aan shit heeft gezien. Algemeen niet geaccepteerde obsessie, angst en verdriet worden toch alleen gedeeld met zeer nabijstaanden. Wat weet een in hartje winter in de bioscoop een zonnebril dragende en naar andermans vriendin knipogende stoere knul van de heroïne die de alleenstaande donkere man aan de andere kant van het gangpad nog geen uur geleden wellicht tot zich heeft genomen? Aanvallen op iemands respectabele persoonlijkheid mogen het ene oor in en het andere oor uit gaan. En zo zou het ook moeten zijn. Altijd.

"Wat een waardeloze film."

©opyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 05-02-96