Pooh's Magazine editie 3/96 1 april 1996

SENSE AND SENSIBILITY

Waardering: 8.0 (max. 10.0)

Jaar : 1995
Speelduur : 135 min.
Regie : Ang Lee
Produktie : Lindsay Doran
Script : Emma Thompson, gebaseerd op het boek van Jane Austen.
Muziek : Patrick Doyle
Beelden : Michael Coulter
Cast : Emma Thompson, Kate Winslet, Alan Rickman, Hugh Grant, Greg Wise, Gemma Jones, Emilie Francois, Harriet Walter, Elizabeth Spriggs

Gouden beren, palmen, globes, Oscars, Rembrandts voor mijn part, SENSE AND SENSIBILITY krijgt van mij toestemming ze allemaal op te halen. Verzin de categorieën maar: beste film, beste vrouwelijke hoofdrol, beste paardelijke bijrol, meest ingenieus afgeknipte hagen, etc., etc. Voor montage zitten er echter geen prijzen in. Of zou het verschijnsel, waarvan nog heel even werd gedacht dat het een flashback betrof, toch aan de bioscoopmedewerker liggen? Zie mijn recensie van MURDER IN THE FIRST voor het antwoord.

Weduwe Dashwood (Gemma Jones) moet na het overlijden van haar man met haar drie dochters zien rond te komen van 500 dollar per jaar en daarom verhuist het gezin naar een kleine cottage. Dochter Marianne (Kate Winslet, HEAVENLY CREATURES) krijgt al snel de aandacht van twee mannen: Brandon (Alan Rickman, DIE HARD) en Willoughby (Greg Wise), voor wie ze valt. Oudste dochter Elinor (Emma Thompson) zit met haar gedachten enkel bij Edward Ferrars (Hugh Grant), die ze slechts even gezien heeft en heeft moeten achterlaten in haar oude woonplaats.

SENSE AND SENSIBILITY doet in veel opzichten denken aan Scorsese's uit 1993 stammende THE AGE OF INNOCENCE, al lag die een stuk zwaarder op de maag. Ook hier passeert een heel arsenaal aan kostuums de revue. Bovendien bieden beide prenten wonderschone panorama's. Daarnaast zijn er de vergelijkbare karakters van Ellen Olenska (Michelle Pfeiffer) en Elinor Dashwood. Beide trachten hun verliefde gevoelens in stilte te ontwarren.

Grappigste overeenkomst is de aanwezigheid van een dikke, bijzonder gezellige dame. Miriam Margolyes won voor haar rol in THE AGE OF INNOCENCE, waarin een handvol keffertjes haar bijstond, diverse prijzen. In SENSE AND SENSIBILITY mag Elizabeth Spriggs als buurvrouw Jennings voor de komische noot zorgen. Zij ziet van alles de positieve kant en weet de hele familie tot vervelens toe op te vrolijken. Alles gebeurt echter met een hart van goud en dat maakt Spriggs' rol tot de fijnste in de hele film.

Hetgeen niet wegneemt dat er nog flink wat ander talent over het publiek wordt uitgestort. De klasse van Emma Thompson mag inmiddels bekend zijn: niet voor niets zorgde ze voor een unicum in de geschiedenis van de Academy Awards - ze werd zowel voor haar hoofdrol als haar script genomineerd. Kate Winslet is overtuigend, niet fenomenaal, als Marianne. Van de mannen in de film maakt Hugh Grant de meeste indruk, al is Edward Ferrars wederom een stuntelig persoon, zoals we Grant wel vaker gezien hebben. Alan Rickman moet het voornamelijk van zijn constant de aandacht trekkende zo-praat-inderdaad-een-terrorist-in-een-wolkenkrabber-stem hebben, maar is evenals Greg Wise capabel voor zijn rol.

SENSE AND SENSIBILITY is een teder liefdesverhaal met weinig explosies van hartstocht. De film kabbelt opmerkelijk rustig ruim twee uur lang over het scherm en laat de tranen lopen alleen daar waar het nodig is. De ingehouden passie van Elinor komt uiteindelijk onvermijdelijk sterk naar boven in de vorm van een aangrijpend acterende en huilende Emma Thompson. Marianne is wat dat betreft een stuk minder boeiend; haar levenssinusoïde is overduidelijk kalmer dan die van haar oudere zus.

Zoals reeds vermeld zijn de beelden weer om van te smullen. Secondenlange scènes van weide vlaktes met kuddes schapen of van een met onkruid omgroeide cottage zijn een lust voor het oog, evenals de door hevige regenval geteisterde tuinen. Een welkome afwisseling biedt het uitstapje van de familie Dashwood naar Londen, alwaar Marianne hoopt Willoughby te verrassen. Zowel hij als Ferrars echter hebben nogal wat kleine geheimpjes, waardoor zoals verwacht Kolonel Brandon zich van zijn meest sympathieke kant mag laten zien. Met een ietwat gelikt "eind goed al goed" wordt de film besloten.

©opyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 18-03-96