Pooh's Magazine editie 6/96 1 juli 1996 |
Waardering: 7.0 (max. 10.0)
Jaar : 1995
Speelduur : 101 min.
Regie : Christophe Gans
Produktie : Samuel Hadida, Brian Yuzna
Script : Thierry Casals, Christophe Gans, Ryoichi Ikegami, Kazuo Koike
Muziek : Pat O'Heran
Beelden : Thomas Burstyn
Cast : Julie Condra, Mark Dacascos, Rae Dawn Chong, Byron Mann,
Masaya Kato, Yoko Shimada, Mako, Tcheky Karyo
Ik vroeg toch echt aan de kaartjesscheurmevrouw "Wat is de HINT van
vanavond?" Zij verstond kennelijk "FILM", want ik kreeg direct te horen
dat vanavond CRYING FREEMAN aan de beurt was bij de Sneak. We hadden er,
zo bleek later, wel al eens een preview van gezien, maar ik wist vantevoren
totaal niet wat voor film we konden verwachten.
De legende dat er een duistere groep - de Zonen van de Draken - waakt over
de veiligheid van het Chinese volk, leeft volop. Emu O'Hara (Julie
Condra), een jonge vrouw, komt met één van de draken in aanraking tijdens
een heftige schietpartij in de bossen. Het enige dat hij daar tegen haar
zegt is zijn naam: Yo. Als Freeman doodt hij op bevel. Emu raakt in groot
gevaar; zowel de hele westerse als oosterse wereld lijkt naar haar op zoek
te zijn. Daarnaast is er nog Yo zelf. Hij krijgt opdracht de vrouw, die
als één van de weinigen de ware identiteit van de Freeman kent, te
vermoorden.
Een live-action mangafilm, dat is de meest voor de hand liggende
omschrijving voor CRYING FREEMAN. Deze Canadees/Frans/Japanse coproduktie
neigt echter meer naar de traditionele Kung Fu film (Bruce Lee e.d.). Het
bovennatuurlijke gedeelte, dat waarin de Freeman contact heeft met zijn
opdrachtgevers, is weliswaar pakkend, maar nooit spectaculair. Het vrijwel
constant aanwezige geweld is nooit bijzonder open en bloot te zien. Hier
en daar spuwt wel wat bloed uit een bijvoorbeeld met een dolk veroorzaakte
wond, maar frontaal gefilmde uiteengerukte ledematen of gapende wonden
blijven uit beeld. Dit wordt gecompenseerd door een overdosis aan
venijnige schotwondjes.
Grootste pluspunt t.o.v. manga is de totaal afwezige verkapte kinderporno.
In de animatiefilms en tijdschriften schijnen (ik ben geen expert) Japan en
omstreken dé manier te hebben gevonden om op een legale wijze in deze
verachtelijke vorm van sex te dealen. CRYING FREEMAN biedt, op een enkele
tamelijk overbodige sexscène na, wat lichamelijke aantrekking betreft
slechts pure romantiek. Ook al wordt de wederzijdse
liefde-op-het-eerste-gezicht tussen Yo en Emu nogal simplistisch
geportretteerd - ook maar enige twijfel of verwarring lijkt bij met name
Emu totaal niet aanwezig te zijn - de aantrekkingskracht is prima voelbaar
en zorgt voor welkome rustpuntjes.
De cast bestaat voornamelijk uit, in ieder geval in het westen, onbekende acteurs
en actrices, al zijn alle hoofdrolspelers wel érgens in de videotheek te
vinden. Mako speelde ondermeer in RISING SUN, RED SUN RISING (;-)) en
TUCKER. Rae Dawn Chong is de uitzondering in het gezelschap; zij heeft
dankzij films als SOUL MAN, THE COLOR PURPLE en AMERICAN FLYERS haar
visitekaartjes al ruimschoots in Hollywood mogen rondstrooien. In CRYING
FREEMAN is zij Forge, een Amerikaanse politie-agente. Vreemde rol,
overigens, in het geheel.
Sfeer is de belangrijkste factor in een film als deze. En welk middel is
nou beter om een geweldige sfeer op te roepen en/of vast te houden dan
muziek? De soundtrack van CRYING FREEMAN is in één woord adembenemend.
Indringende klanken gaan verder dan begeleiding en vormen het unieke
uiterlijk van de film. Daarnaast is er natuurlijk ook nog de magnifieke
choreografie bij de knokpartijen, die echter niet zo nadrukkelijk aanwezig
is als bij de meeste oriëntaalse vechtfilms die de laatste tijd het
westelijk halfrond bereiken. Toch was de verleiding om in de aftiteling de
naam van John Woo te ontdekken erg groot. Al was het maar om de
onvermijdelijke aanwezigheid van het flinterdunne en totaal niet originele
verhaal te verklaren.
© Copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 14-06-96