Pooh's Magazine editie 6/96
1 juli 1996
CRYING FREEMAN
een recensie door Menno Peeters

Waardering: 7.0 (max. 10.0)

Jaar : 1995
Speelduur : 101 min.
Regie : Christophe Gans
Produktie : Samuel Hadida, Brian Yuzna
Script : Thierry Casals, Christophe Gans, Ryoichi Ikegami, Kazuo Koike
Muziek : Pat O'Heran
Beelden : Thomas Burstyn
Cast : Julie Condra, Mark Dacascos, Rae Dawn Chong, Byron Mann, Masaya Kato, Yoko Shimada, Mako, Tcheky Karyo

Ik vroeg toch echt aan de kaartjesscheurmevrouw "Wat is de HINT van vanavond?" Zij verstond kennelijk "FILM", want ik kreeg direct te horen dat vanavond CRYING FREEMAN aan de beurt was bij de Sneak. We hadden er, zo bleek later, wel al eens een preview van gezien, maar ik wist vantevoren totaal niet wat voor film we konden verwachten.

De legende dat er een duistere groep - de Zonen van de Draken - waakt over de veiligheid van het Chinese volk, leeft volop. Emu O'Hara (Julie Condra), een jonge vrouw, komt met één van de draken in aanraking tijdens een heftige schietpartij in de bossen. Het enige dat hij daar tegen haar zegt is zijn naam: Yo. Als Freeman doodt hij op bevel. Emu raakt in groot gevaar; zowel de hele westerse als oosterse wereld lijkt naar haar op zoek te zijn. Daarnaast is er nog Yo zelf. Hij krijgt opdracht de vrouw, die als één van de weinigen de ware identiteit van de Freeman kent, te vermoorden.

Een live-action mangafilm, dat is de meest voor de hand liggende omschrijving voor CRYING FREEMAN. Deze Canadees/Frans/Japanse coproduktie neigt echter meer naar de traditionele Kung Fu film (Bruce Lee e.d.). Het bovennatuurlijke gedeelte, dat waarin de Freeman contact heeft met zijn opdrachtgevers, is weliswaar pakkend, maar nooit spectaculair. Het vrijwel constant aanwezige geweld is nooit bijzonder open en bloot te zien. Hier en daar spuwt wel wat bloed uit een bijvoorbeeld met een dolk veroorzaakte wond, maar frontaal gefilmde uiteengerukte ledematen of gapende wonden blijven uit beeld. Dit wordt gecompenseerd door een overdosis aan venijnige schotwondjes.

Grootste pluspunt t.o.v. manga is de totaal afwezige verkapte kinderporno. In de animatiefilms en tijdschriften schijnen (ik ben geen expert) Japan en omstreken dé manier te hebben gevonden om op een legale wijze in deze verachtelijke vorm van sex te dealen. CRYING FREEMAN biedt, op een enkele tamelijk overbodige sexscène na, wat lichamelijke aantrekking betreft slechts pure romantiek. Ook al wordt de wederzijdse liefde-op-het-eerste-gezicht tussen Yo en Emu nogal simplistisch geportretteerd - ook maar enige twijfel of verwarring lijkt bij met name Emu totaal niet aanwezig te zijn - de aantrekkingskracht is prima voelbaar en zorgt voor welkome rustpuntjes.

De cast bestaat voornamelijk uit, in ieder geval in het westen, onbekende acteurs en actrices, al zijn alle hoofdrolspelers wel érgens in de videotheek te vinden. Mako speelde ondermeer in RISING SUN, RED SUN RISING (;-)) en TUCKER. Rae Dawn Chong is de uitzondering in het gezelschap; zij heeft dankzij films als SOUL MAN, THE COLOR PURPLE en AMERICAN FLYERS haar visitekaartjes al ruimschoots in Hollywood mogen rondstrooien. In CRYING FREEMAN is zij Forge, een Amerikaanse politie-agente. Vreemde rol, overigens, in het geheel.

Sfeer is de belangrijkste factor in een film als deze. En welk middel is nou beter om een geweldige sfeer op te roepen en/of vast te houden dan muziek? De soundtrack van CRYING FREEMAN is in één woord adembenemend. Indringende klanken gaan verder dan begeleiding en vormen het unieke uiterlijk van de film. Daarnaast is er natuurlijk ook nog de magnifieke choreografie bij de knokpartijen, die echter niet zo nadrukkelijk aanwezig is als bij de meeste oriëntaalse vechtfilms die de laatste tijd het westelijk halfrond bereiken. Toch was de verleiding om in de aftiteling de naam van John Woo te ontdekken erg groot. Al was het maar om de onvermijdelijke aanwezigheid van het flinterdunne en totaal niet originele verhaal te verklaren.

© Copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 14-06-96


[ Reageer nu ] [ Terug naar index ]