SUITE 16
een recensie door Menno Peeters

Waardering: 8.0 (max. 10.0)

Jaar : 1994
Speelduur: 106 min.
Regie : Dominique Deruddere
Produktie: Paul Breuls
Script : Charles Higson, Lise Mayer
Muziek : Walter Hus
Cast : Antonie Kamerling, Pete Postlethwaite, Geraldine Pailhas

Stel: je laat Reinout Oerlemans namens de Postcodeloterij en Martijn Krabbe met enkele duizenden guldens op weg gaan naar Antonie Kamerling. Zouden voor Kamerling dan goede tijden aanbreken? En wat vindt Jeroen ervan? SUITE 16 laat je flink nadenken..

Chris (Antonie Kamerling) komt aan zijn geld door oudere, rijke vrouwen het bed in te praten om ze vervolgens op te lichten. Als in een hotel een van zijn slachtoffers tegenstribbelt en Chris haar vervolgens zwaar toetakelt, slaat hij op de vlucht. Hij komt terecht in 'Suite 16', waar de in een rolstoel zittende Glover hem het een en ander over leven, dood en de rol van geld daarbij leert.

Geld maakt niet gelukkig. Dat zou de belangrijkste mededeling van SUITE 16 kunnen zijn. Geld is dan ook absoluut de rode draad, getuige de door Chris afgewezen zak geld aan het eind van het verhaal. Eenzaamheid is tevens een belangrijk onderwerp. Glover is eenzaam, da's overduidelijk. Chris heeft ook iemand nodig om zijn leven stabieler te maken, maar is daar nog niet geheel van overtuigd. De derde persoon in de film, Helen (Geraldine Pailhas), kan uiteindelijk voor beiden de pijn verzachten. Zij wordt in eerste instantie door Chris uitgekozen om de moeilijk begrijpbare, men noemt het ook wel perverse, fantasieën van Glover tot leven te wekken. Uiteraard loopt ook dit weer niet zoals Chris het zich had voorgesteld. Het leven is onvoorspelbaar, wederom een boodschap.

Waarom Antonie Kamerling heeft besloten om terug te keren in Neerlands soap-serie nummer 1, 'Goede Tijden Slechte Tijden', is dan ook volstrekt onduidelijk. Laat hem in de volgende film van Theo van Gogh acteren en een meesterwerkje is geboren. Zijn vele naaktscenes in SUITE 16 doen met licht sarcasme herinneren aan de Playgirl-sessie van Reinout Oerlemans, zijn maatje uit GTST. Kamerling gaat moeilijke rollen niet uit de weg, en daarvoor mag, ook al zijn zijn gesproken zinnen niet altijd even over- tuigende, hij aardige lof krijgen.

Hij vormt zelfs een prima koppel met Pete Postlethwaite (die vorig jaar nog bijna een Oscar binnensleepte voor zijn rol in IN THE NAME OF THE FATHER). De Britse acteur speelt een rol die op een manier in beeld wordt gebracht zoals dat nog maar weinig eerder in films voorkwam: die van impotente maar toch begerende oude man. Glover is ook een mens, met al zijn bedenkelijke doch logische fantasieën. Eenzaamheid kan, het blijkt eens te meer, leiden tot nauwelijks geaccepteerde denkbeelden.

Het leidende acteersduo wordt bijgestaan door Geraldine Pailhas, een op het eerste gezicht, zoals men dat noemt, 'onschuldig' lief meisje, dat echter ook al wel iets van liefde en haat weet. De rol van Helen blijft oppervlakkig, wat wel jammer is, gezien het belangrijke punt dat zij in Chris' leven betekent. Aan de andere kant wordt juist hierdoor duidelijk dat een klein gebaar van iemand die je nauwelijks kent, ook al aardige impact kan hebben.

Dat er eindelijk weer eens een goede film uit Belgie de Nederlandse schermen bereikt, valt natuurlijk te bejubelen, maar de makers van SUITE 16 hadden iets meer gebruik van hun internationale contacten mogen gebruiken om tijdens de aftiteling het trotse gevoel enigszins te onderdrukken. Het door Dani Klein (zangeres van de ook in Nederland onbegrijpelijk populair geweest zijnde groep Vaya Con Dios) gezongen 'When You Were Sweet 16' geeft een onbehaaglijk gevoel, maar deze minuscule misser werpt slechts een kleine smet op de leerzame les van het dikke anderhalf uur daarvoor. SUITE 16 is, net als Van Gogh's 06, geen sexfilm, maar een film over emoties, waarin sex een belangrijke rol speelt. Of de toeschouwer zich daar nou gegeneerd onder voelt of niet.

(c)opyright Menno Peeters, 21-08-95

Return to index